Over bestellingen, busritten, foto’s, enzo
Door: marisha
Blijf op de hoogte en volg Marisha
27 April 2011 | Guatemala, Quetzaltenango
Met de eerste immodiums (accute-diarreeremmers dus) achter de kiezen (kan dat lekkers dat op straat wordt aangeboden dan ook niet weerstaan) en bepakt met zo’n 10 kg garen, een gallon tampico (iets wat hier voor jus d’orange doorgaat) en een tas vol met zoete broodjes vanochtend met de chickenbus naar één van de “yabal-dorpen”, Chuacruz in het departement Sololá, gegaan om daar een bestelling weefgoed te plaatsen. Een bestelling van 100 sjaals om precies te zijn, bestemd om als relatiegeschenken via het opleidingsinstituut ISS in Den Haag de wereld over te gaan. Na de tafellopers die ik als kerstgeschenk mocht regelen voor de vakgroep sociale geografie van de RUN mijn tweede opdracht, met bij deze nog eens als leuk extraatje dat ik hierbij ook samenwerking met een andere fair trade handel, Straid, ben aangegaan. Die leveren namelijk de op maat gemaakte doosjes waarin de sjaals weggegeven zullen worden. Aldus is de markt van relatiegeschenken beslist één die ik aan het verkennen ben – en gisteren met Melissa dan ook al verschillende mogelijkheden bedacht om hier concreet vorm en inhoud aan te gaan geven.
De busritten van en naar Chuarcuz waren weer heerlijk als vanouds. Weliswaar is de panamerican route nu geheel af en wordt Guatemala daarmee doorkruist door een schitterende 4-baansweg (mits je zoveel asfalt ooit schitterend kunt noemen natuurlijk), een tocht met de chickenbus blijft een belevenis – en zeker nog altijd niet één zonder gevaar. Want ook al was het zicht in de hoger gelegen gebieden beslist niet meer dan een meter of dertig door de dikke mist die daar bijna jaarrond hangt, de chauffeur hield onverminderd het gaspedaal ingedrukt. Evenmin minderde de in hawaii-shirt geklede lefgozer enige snelheid in de bochten, die hier écht bochtig zijn en soms griezelig dicht langs diepe afgronden en steile rotshellingen gaan. In feite maakte de chauffeur er een wedstrijdje van om juist in de bochten een andere bus de pas af te snijden – letterlijk dus. En zo sjeesden we regelmatig zij aan zij - nog geen dertig cm tussen beide bussen - door het Guatemalteekse hoogland. En hingen we de helft van de tijd half over onze buurman cq –vrouw heen, of vice versa. Dat “lokale vervoer” blijft een krampige bedoening, met zo nu en dan een overslaand hart, en een elleboog in de zij. Maar nog altijd één van mijn favoriete tijdverdrijven hier.
En gosh, met dat ik dit schrijf, gebeurt er wederom spektakel onder mijn balkon (ik kwam een half uurtje geleden thuis uit Chuacruz): opnieuw wordt er iemand achterna gezeten, maar ditmaal niet door twee agenten, maar door een kerel met een flinke hamer in de hand. Wat die laatste precies van zijn dreigementen waarmaakt kan ik (hoogstwaarschijnlijk gelukkig) niet zien, dat is net om het hoekje. Maar er blijven genoeg voorbijgangers staan, dus blijkbaar is er wel wat te zien. Wat dat aangaat schijnt het leven hier in Xela de laatste jaren toch wel weer onveiliger geworden te zijn. Meer geweld, meer criminaliteit en corruptie. Zo durf ik feitelijk niet ergens geld te gaan pinnen, daarvoor heb ik nu al (binnen één week!) te vaak verhalen van het skimmen van bankpassen voor gehoord – waarbij dat skimmen dan zelfs ook schijnt te gebeuren in geldautomaten die bínnen het bankgebouw staan en daarmee veilig geacht horen te zijn. Verhalen genoeg dus, maar voor mij blijven Xela en Guatemala vooralsnog gewoon voortbestaan als een heerlijk relaxed en vriendelijk stad respectievelijk land. Geen overdreven machismo, in het algemeen veel behulpzaamheid en veel vriendelijk gegroet.
Ook in Chuacruz lief ontvangen – zonder betuttelend te willen overkomen kan ik niet anders dan de gemiddeld twee-hoofden-kleinere en altijd goedlachse (of eigenlijk: goedgiechelse) vrouwen er lief uit vinden zien. Hun kleurige huipiles (bloezen), stijve cortes (wikkelrokken), en met linten ingevlochten haar dragen ongetwijfeld aan dat beeld bij. Want de kleinere variantjes, die van een jaar of 3-4, zijn werkelijk bijna zonder uitzondering om op te vreten. Jammer dat het maken van foto’s van kinderen hier niet altijd op prijs gesteld wordt – te vaak zijn in het verleden kinderen op die manier voorgeselecteerd om vervolgens gekidnapt en in de US als adoptiekindje verkocht te worden. En dan heerst er ook nog het (bij)geloof dat foto’s de ziel van diegene die ‘geschoten” wordt gevangen nemen. Er bestaat dus nogal wat achterdocht wanneer buitenlanders de fotocamera op hun Guatemalteekse medemens richten. Daarom, helaas, wat dat betreft enige terughoudendheid geboden. Al moet ik tegelijk zeggen dat het maken van foto’s van “onze” vrouwen in het algemeen toch vooral op gegiechel en een hoop Kachiqel-geklets onderling (met van die typische en onnavolgbare klokgeluiden) kan rekenen.
Morgen is de tweede gemeenschap aan de beurt: Santa Catarina, in het gebied Alaska - het hoogste gebied hier in Guatemala dat door mensen bewoond wordt. En zo genaamd omdat het met die hoogte ook de koudste regio is. In feite is het precies dat gebied dat we vandaag doorkruisten zonder er iets van te zien. Hopelijk is dat morgen anders!
De busritten van en naar Chuarcuz waren weer heerlijk als vanouds. Weliswaar is de panamerican route nu geheel af en wordt Guatemala daarmee doorkruist door een schitterende 4-baansweg (mits je zoveel asfalt ooit schitterend kunt noemen natuurlijk), een tocht met de chickenbus blijft een belevenis – en zeker nog altijd niet één zonder gevaar. Want ook al was het zicht in de hoger gelegen gebieden beslist niet meer dan een meter of dertig door de dikke mist die daar bijna jaarrond hangt, de chauffeur hield onverminderd het gaspedaal ingedrukt. Evenmin minderde de in hawaii-shirt geklede lefgozer enige snelheid in de bochten, die hier écht bochtig zijn en soms griezelig dicht langs diepe afgronden en steile rotshellingen gaan. In feite maakte de chauffeur er een wedstrijdje van om juist in de bochten een andere bus de pas af te snijden – letterlijk dus. En zo sjeesden we regelmatig zij aan zij - nog geen dertig cm tussen beide bussen - door het Guatemalteekse hoogland. En hingen we de helft van de tijd half over onze buurman cq –vrouw heen, of vice versa. Dat “lokale vervoer” blijft een krampige bedoening, met zo nu en dan een overslaand hart, en een elleboog in de zij. Maar nog altijd één van mijn favoriete tijdverdrijven hier.
En gosh, met dat ik dit schrijf, gebeurt er wederom spektakel onder mijn balkon (ik kwam een half uurtje geleden thuis uit Chuacruz): opnieuw wordt er iemand achterna gezeten, maar ditmaal niet door twee agenten, maar door een kerel met een flinke hamer in de hand. Wat die laatste precies van zijn dreigementen waarmaakt kan ik (hoogstwaarschijnlijk gelukkig) niet zien, dat is net om het hoekje. Maar er blijven genoeg voorbijgangers staan, dus blijkbaar is er wel wat te zien. Wat dat aangaat schijnt het leven hier in Xela de laatste jaren toch wel weer onveiliger geworden te zijn. Meer geweld, meer criminaliteit en corruptie. Zo durf ik feitelijk niet ergens geld te gaan pinnen, daarvoor heb ik nu al (binnen één week!) te vaak verhalen van het skimmen van bankpassen voor gehoord – waarbij dat skimmen dan zelfs ook schijnt te gebeuren in geldautomaten die bínnen het bankgebouw staan en daarmee veilig geacht horen te zijn. Verhalen genoeg dus, maar voor mij blijven Xela en Guatemala vooralsnog gewoon voortbestaan als een heerlijk relaxed en vriendelijk stad respectievelijk land. Geen overdreven machismo, in het algemeen veel behulpzaamheid en veel vriendelijk gegroet.
Ook in Chuacruz lief ontvangen – zonder betuttelend te willen overkomen kan ik niet anders dan de gemiddeld twee-hoofden-kleinere en altijd goedlachse (of eigenlijk: goedgiechelse) vrouwen er lief uit vinden zien. Hun kleurige huipiles (bloezen), stijve cortes (wikkelrokken), en met linten ingevlochten haar dragen ongetwijfeld aan dat beeld bij. Want de kleinere variantjes, die van een jaar of 3-4, zijn werkelijk bijna zonder uitzondering om op te vreten. Jammer dat het maken van foto’s van kinderen hier niet altijd op prijs gesteld wordt – te vaak zijn in het verleden kinderen op die manier voorgeselecteerd om vervolgens gekidnapt en in de US als adoptiekindje verkocht te worden. En dan heerst er ook nog het (bij)geloof dat foto’s de ziel van diegene die ‘geschoten” wordt gevangen nemen. Er bestaat dus nogal wat achterdocht wanneer buitenlanders de fotocamera op hun Guatemalteekse medemens richten. Daarom, helaas, wat dat betreft enige terughoudendheid geboden. Al moet ik tegelijk zeggen dat het maken van foto’s van “onze” vrouwen in het algemeen toch vooral op gegiechel en een hoop Kachiqel-geklets onderling (met van die typische en onnavolgbare klokgeluiden) kan rekenen.
Morgen is de tweede gemeenschap aan de beurt: Santa Catarina, in het gebied Alaska - het hoogste gebied hier in Guatemala dat door mensen bewoond wordt. En zo genaamd omdat het met die hoogte ook de koudste regio is. In feite is het precies dat gebied dat we vandaag doorkruisten zonder er iets van te zien. Hopelijk is dat morgen anders!
-
27 April 2011 - 13:13
Toontje:
nou schatje pas maar op met pinnen dan.
leuk verhaal van de bus en goed dat je de sjaals al hebt.xx en dikke knufffffxx -
27 April 2011 - 14:14
Floortje:
He avonturiertje!
Zo te lezen ben je al slingerend door het land en met gevaar voor eigen leven weer veel moois en kleurrijks aan het verzamelen voor Yabal...
Helemaal super! Let goed op jezelf!!!
-X-
-
28 April 2011 - 06:48
Yvonne Sellink:
Lieve Marisha, heerlijk om je reisverslag met hierin je belevenissen weer te lezen en je mooie foto s te zien. Ik heb nu zelf een mail-adres, kun je die toevoegen want Joop vergeet nogal eens de berichten door te sturen: yvonnesellink@gmail.com
Liefs Yvonne -
28 April 2011 - 08:47
Yet:
Meer asfalt, meer criminaliteit, meer skimmen en meer hamers (?..waar is de machete wanneer je die nodig hebt.) Maar nog altijd veel vriendelijk gegroet, behulpzaamheid, Cakchiquel gegiechel en niet te vergeten de hawaii shirt geklede lefgozers die niet overdreven macho zijn. Super verslag en wat leuk om weer recent genomen foto´s van Xela te zien. Je bent alweer in mijn ´barrio´ geweest; de foto´s van de Xelaanse straatjes zijn op een paar stappen van mijn oude huisje genomen. Daar ben je overigens meer dan welkom, Zinder en Deanna zien je graag eens weer! Ben benieuwd naar je belevenissen in Santa Catarina, doe ze de groeten! -
28 April 2011 - 13:18
Je Broer..:
Ha...weer een berichtje..!!!! erg leuk....!!! grt x -
28 April 2011 - 14:46
Neleke:
Weer genoten van je verslag,leest.heerlijk weg,spannend en interessant,soms een beetje te.Pas je wel goed op jezelf meidje?
Heel veel liefs en groetjes xxxmam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
