Meer tropenavontuur!

15 mei
Vandaag afscheid van ons relaxte tropenhutje in Languin – lange reis voor de boeg: van Languin naar Coban (middelgrote stad - 3 uur) naar Teleman (wild west stadje, dito 3 uur) naar El Estor (stadje aan de noordkust van het Lago –meer- van Izabal, het grootste meer van Guatemala - 2 uur) naar onze eindbestemming Rio Dulce (ook aan het Lago de Izabal gelegen en de stop-over voor Tikal-gangers - 1 uurtje). Met op de verschillende overstapplaatsen de nodige wachttijd een lange en vermoeiende dag, maar wel weer één waarop we veel moois en leuks aan het Guatemalteekse hebben kunnen aanschouwen. Zo blijft het landschap me boeien: de rit vandaag betekende ons vertrek uit het hoogland, en vergeleken bij de omgeving van Xela is het hier toch echt beduidend groener. Groen dan in alle soorten en maten: palm- en naaldbomen staan gezellig naast elkaar, maar komen op mij als een nogal merkwaardige combinatie over. Eerste keer ook dat Toon in de typische “chickenbus” zat, afgedankte schoolbussen uit de V.S., en met de harde rechtopstaande bankjes en een ruimte tussen de bankjes van minder dan heup-knielengte (in geval van ons, westerlingen dus) niet het meest comfortabele vervoersmiddel. Maar evengoed wel één van de leukste, met het gezellige geschal van merengue, salsa of reaggeton, haar gehobbel en geschud en de bezienswaardige medepassagiers - zoals zo nu en dan ook vierpotige of gevederde exemplaren (zie hier de herkomst van de bijnaam van deze lokale bussen).

In Rio Dulce weinig moeite hoeven doen om wederom een uitzonderlijke slaapplaats te vinden – vers uit de bus (na jaaa, vérs..?!!) kregen we de gouden tip om in Casa Pelicro te verblijven. Een jungle hideaway, verstopt tussen een mangrovebos aan het Lago de Izabal. Daarmee enkel per lancha (motorbootje) bereikbaar, een heerlijk verfrissend tochtje van zo’n 10 minuten vanaf de kade van Rio Dulce. Op palen in de rivier gebouwd, van hout en met palapa daken (gewoven palmbladeren) een mooi en sfeervol oord, met ook hier veel zingende vliegbeesten. En... maar .. tja.. ook:

16 mei
Dat we in de tropen zitten – dat weten we. En dan ik nog een flink tikkeltje meer dan Toon. Want afgezien van het hóógstaande kwik (tegen de 40 graden!) en de hóge luchtvochtigheid (die tezamen alles klam en slapjes maken en broeken en hempjes als uitgewrongen vaatdoeken tegen ons lijf doen plakken) is de afgelopen nacht een gróót aantal muggenbeten verzameld (ondanks het muskietennet, de deet, en de insectenspray waar Toon zéér royaal mee is). Twee door Toon, zo’n 25 door mij.. En dan zijn t niet zo maar beetjes, maar béten, met een gemiddelde diameter van om en nabij de 2 cm. En uiteraard precies op die plekken waar beha-bandjes, rugzakschouderbanden en andere knellende kleding- en uitrustingonderdelen tegen aan schuren. Mijn bovenbenen, enkels en schouderbladen voelen aan als een berglandschap. Over je hele lijf jeuk en plakkerigheid - dat levert zo nu en dan toch wel een lichte aanval van kregeligheid op. Maar ach, dat zijn zo van die te verwachten ongemakjes tijdens tropentijd..

En wat beter te doen in tropische temperaturen dan een duik in verfrissend water?! Na, écht erg verfrissend was het niet – maar wel heel aangenaam, en weer een ervaring rijker: ons bezoek vandaag aan de Cascadas Calientes, net buiten Rio Dulce. Ofwel: warmwaterwatervallen. Of beter: héétwaterwatervallen! Want dusdanig warm (heet dus) dat je je niet rechtstreeks onder dat vallende water (val van 12 meter) moest begeven wilde je later niet op de blaren zitten. Schitterend gelegen midden in de jungle, een klein paradijsje op aarde – opnieuw! Hier heerlijk een paar uurtjes doorgebracht, ons nog met reinigende cq genezende modder in gesmeerd, en tien jaar jonger zaten we in de bus terug :). Om nog één nachtje in Casa Perico door te brengen, want:

17 mei
Vandaag naar Tikal, toch echt wel één van de hoogste hoogtepunten van Guatemala! En samenwerkend met Maya-vrouwen mag een bezoek aan dit diep in het regenwoud verstopte voormalige Mayarijk natuurlijk niet aan ons avontuur ontbreken. Was wederom een flink aantal busuurtjes voor nodig, en omdat we zowel sunset als sunrise in dit gebied wilden aanschouwen besloten we om in Tikal zelf te verblijven – en niet in het 60 km verderop gelegen en daarmee tig keer goedkopere Flores, het stadje vanwaaruit de meeste dagjesmensen de mayaruines opzoeken (maar dan dus niet op tijd zijn voor ..). Betekende wel een onverwachte overnachtingsplaats: in een tent - de goedkoopste hotelkamer in Tikal is maar liefst $60! En uiteindelijk was het ook amper een overnachting te noemen wat we in Tikal deden. Amper een uur na aankomst, een uur of 9 na vertrek uit Rio Dulce en tegen zessen, stonden we, samen met gids Don Alberto en nog vier toeristen, gereed voor ons eerste bezoek aan de Maya-tempels en ruines. Met zonsondergang rond kwart over zes betekende dat letterlijk een wedstrijd tegen de klok om op tijd bovenop Temple IV te zitten – maar we wonnen de wedstrijd en drijfnat van onze jungle-run zagen we niet alleen de zon boven het oerwoud ondergaan en de maan (perfect getimed in vol ornaat!) diens plaats innemen, maar hoorden we bovenal de wisseling van de wacht in het uitgestrekte dierenrijk onder ons. Vogelgezang maakte plaats voor krekelgetjirp, en in de verte geboden brulapen hun vrouwtjes en kids zich bij hen te voegen (of misschien was t ook wel dichtbij – da’s lastig te bepalen: het gebrul van deze apen kan maar liefst enkele kilometers ver dragen). Machtig, mooi, mysterieus, dit gebied met haar veelzijdige wildlife, overdadige groen en piramiden die her en der daaruit oprijzen. Tegen elven terug naar de tent gewandeld, voor een kort nachtje rust.

18 mei
Een érg kort nachtje rust – feitelijk géén rust. Want onze volgende Tikaltrip stond alweer 5 uur later, om 4.00 in de morgen dus, gepland, en tot die tijd maakten de brullende brulapen en ruziemakende papegaaien (op slechts enkele meters van onze tent) slapen zo goed als onmogelijk. Afgezien daarvan waren we wellicht ook gewoon te opgewonden over wat zou gaan komen: ditmaal dus de zonsopkomst boven de piramides, tempels, paleizen uit een ver verleden.

En zelfs al was de zon zelf door de nevels niet echt helder te aanschouwen, het ontwaken van het oerwoud was misschien nog wel indrukwekkender dan het slapen gaan daarvan. En dan was het niet alleen een zien ontwaken maar vooral ook een horen ontwaken. Tig soorten vogels floten tig soorten deuntjes. Brulapen communiceerden over grote afstand met elkaar. En feitelijk versterkten die nevels die rondom de eeuwenoude bouwwerken vlogen enkel de sfeer van mystiek en bijna-bovenaardsheid. Tegen een uurtje of 7, toen de dag echt begonnen was, daalden we van Templo IV af (vanwaar we gisteravond ook al hadden zitten bewonderen) om een uitgebreide rondtoer door het park te krijgen. Tikal mag dan één van de grootste attracties van Guatemala zijn – tot een uur of negen waanden wij (met dezelfde vier andere buitenlanders als gisteravond) ons de enige bezoekers. Wil niet zeggen dat we geen leven zagen of tegenkwamen: boven ons sprongen brulapen en spidermonkeys van tak naar tak, felgekleurde papegaaien en tucans vlogen over, een paartje coatis-sen (ook bekend als Braziliaans aardvarken, Mexicaans tejón, pisote [in Guatemala zelf], en wellicht het meest duidelijk: de witsnuitneusbeer) sloop stiekem naderbij toen we even op een bankje zaten uit te rusten, een hert en marmot doken weg in het struikgewas, een pad met een lengte van zo’n 15 cm zat op het pad, insecten van voor Nederland ongekende grootte vertoefden op blad en boomschors. En dan was er nog een hele hoop geritsel en geluid om ons heen waarvan we enkel naar de herkomst konden gissen – zouden het jaguars zijn, poemas, of slangen? Het kon maar zo!

Vergeleken bij andere maya-ruine complexen is het dan ook dit wildlife dat Tikal zo bijzonder maakt. En ach, dan zijn er natuurlijk nog de talrijke steile en hoge tempels, de plazas met paleizen en speelvelden, de piramides – de honderden, nee duizenden gebouwen en structuren uit de Maya-oudheid. Een paar harde feitjes: de eerste Mayas vestigden zich hier rond 700 BC; tegen 200 BC bestond er reeds een uitgebreid complex van stenen ceremoniele structuren. Haar huidige vorm en omvang dateert van ongeveer 2000 jaar geleden. Rond het jaar 250 was Tikal een belangrijk en dichtbevolkt religieus, cultureel en commercieel centrum voor de wijde omgeving. In de 6e eeuw besloeg het 30 vierkante kilometer en had het een bevolking van om en nabij de 100.000. Tot 900 vormde het de primaire en meest luisterrijke stad in het Mayarijk, om vervolgens in belang af te nemen – als deel van de algehele en nog altijd met mysteries omgeven instorting van de Mayabeschaving. Pas in 1848 werd de site ontdekt, de duizenden ruines geheel overwoekerd door de jungle. Sindsdien is een uiteindelijk maar heel klein gedeelte van de ruines blootgelegd en (deels) gerestaureerd – de vele heuveltjes vol begroeiing laten enkel raden wat zich daaronder nog schuilhoudt. Tot slot: in 1979 werd Tikal National Park uitgeroepen tot UNESCO werelderfgoed. Afijn, ter kennisgeving dus.

Moeilijker, zo moge duidelijk zijn, laat zich beschrijven hoe het voelt om hier tussen al die oudheid rond te dwalen, steile tempels te beklimmen, over honderden jaren oude paadjes te lopen die door de wortels van dito oude bomen totaal ontwricht zijn. Bovenstaand blijft een slappe poging tot. En ik waag me dan ook maar niet aan méér – mochten jullie al tot hier gekomen zijn. Beter de fotos voor zich te laten spreken. Dus: zie hieronder, en hopelijk tot de volgende keer!

Marisha