Daily life in Xela (of: zo maar wat observaties)

* Uitslapen of rusten is er hier niet bij. Nu héb ik al weinig rust in mijn donder, maar om elke morgen om exact 5.21 gewekt te worden van het geraas en gedonder van een vrachtwagen onder mijn slaapkamerraam had nu ook weer niet zo gehoeven van mij. En daarna nog wat slapen is er ook dan echt niet meer bij. Is het niet omdat bij mij de radertjes bovenin gelijk op volle toeren gaan draaien zodra ze daglicht hebben opgevangen, dan is het wel omdat het wel lijkt alsof deze ene vrachtwagen het startsein geeft voor de rest van het vroegere –en vooral: lawaaierige - werkverkeer in Xela. Ofwel, na die 5.21 is de rust ver te zoeken, te meer daar de ruiten in het appartement sonoor met de automotoren mee rammelen. Voorts worden om 6 uur precies dan ook nog de kerkklokken geluid, én wordt er praktisch elke morgen rond die tijd ergens hier in de buurt een duizendklapper afgestoken. Waartoe die laatste actie dient laat zich raden – of misschien ook wel niet. Ach, het heeft ook zo zijn voordelen, dat vroege wakker worden: op zijn minst (slecht) geeft me dat nog wel net wat meer tijd om “relatief snel” op berichten uit Nederland te reageren – met dat acht uur tijdverschil (hier vroeger) loop ik voor mijn gevoel toch al een beetje achter de zaken aan.

* ja, dat tijdsverschil blijft een fascinerend, enigszins complex en soms zelfs wat problematisch ding. In de eerste plaats, zoals zojuist gezegd, heb ik soms het idee hier achter de feiten aan te hollen – ik zie immers berichten sowieso pas een werkdag later, en reageer derhalve ook niet zo adequaat als ik wel zou willen (alhoewel iedereen in Nederland dit natuurlijk wel begrijpt en ook snapt dat ik hier echt niet uitsluitend achter mijn computertje zit te wachten tot er digitale post is (daarover meer in t volgende blog)). Tweeds lijkt toch ook in Nederland niet iedereen helemaal bij de (Guatemalteekse) tijd te zijn – maar ja, neem het ze eens kwalijk. Zo vind ik het idee van de (meant to be) wake-up smsjes die ik van mijn geliefde krijg erg lief, alleen hoef ik die natuurlijk niet perse ook op zondag rond de klok van half 7 te krijgen – de enige dag dat de hierboven beschreven routine niet plaatsvindt (evengoed, Toon, vooral blijven (proberen ze op tijd te) sturen hoor!!). En dan broerlief, die midden in de nacht mijn hart laat overslaan met een berichtje – he Krys! ;-)

* Komt ‘t verkeer in Xela dus al vroeg met veel getier en geronk op gang, rond avondetenstijd lijkt het hier toch echt wel héél erg op Nijmegen: alle “grotere” wegen in en rond het stadscentrum (waar ik dus woon) staan dan vol (grotere wegen, maar nog altijd smalle eenrichtingsstraten). Waarbij onophoudelijk geclaxonneerd wordt – niet, zoals in Nederland, zozeer door de voorsten in de rij en bedoeld om een slaperige eerste op groen licht te attenderen, maar bovenal door hen die ergens achteraan staan. Waartoe dat dan dient vraag ik me werkelijk af: denken die laatsten-in-line dan echt daarmee de tientallen auto’s voor hen in (snellere) gang te kunnen zetten?

* En dan de auto’s zelf. Ik blijf het vermakelijk vinden om te zien: auto’s hangen hier soms letterlijk met touwtjes of plakband aan elkaar vast, koplampen of remlichten (of allebei) ontbreken, bumpers slepen over de grond, soms mist zelfs een zijportier. Jammer genoeg lijken juist net de meest extreme gevallen voorbij te karren (want dat doen ze nog prima!) wanneer ik mijn camera niet (vlug genoeg) bij de hand heb. Maar ik ga het proberen: op elk blog een meer problematisch geval!

* Gaan we van de weggebruikers naar de wegen zelf. Een enkele weg daargelaten bestaan die uit keien van ongelijke tot zeer ongelijke vorm en grootte (mits die keien niet geheel ontbreken). En lopen ze soms wel 45% steil. Geen enkel wonder dat de auto’s hier… zie hierboven. En dan de trottoirs - mogen ze wel zo heten?! Die steken dan weer maar een paar cm boven de straat uit, en liggen dan weer tot wel een halve meter boven straatniveau – één misstap betekent daarmee dus een lelijke val. Daarbij zijn deze voetgangersroutes zonder uitzondering erg smal - dusdanig smal dat bij tegenliggers één van de partijen zich tegen de muur moet drukken om de ander er langs te kunnen laten (of daar regels voor bestaan weet ik niet, maar op een of andere manier ben ik meestal diegene die zich “laat verdrukken”). En dan ook hier nog kuilen, her en der schuin liggende, uitstekende of geheel ontbrekende putdeksels, dikke betonnen palen die soms bijna geheel de toch al smalle stoep in beslag nemen, afgezaagde paaltjes, laaghangende elektriciteitskabels, en de soms op mijn-hoofd-hoogte hangende verkeersborden (horen jullie de knal al wanneer je in staat van onoplettendheid daar tegen aan botst?! Ik hoor hem in ieder geval nog steeds, en voel hem dito. Maar dit is dan ook typisch een ding waar zo ongeveer uitsluitend buitenlanders op bedacht moeten zijn – per slot van rekening is het gros van de Guatemalteken zo’n 1 tot 2 hoofden lager gebouwd). Kortom, over een stoep lopen vereist continue aandacht en bijna acrobatische vaardigheid. En met de auto’s vlák langs de stoeprand rijdend, kan je die vaardigheid maar beter (zo gauw mogelijk) beheersen.

* Tot slot, voor nu, nog even iets over ’s mens trouwste viervoetige vriend – de hond dus. Die zijn hier onder te verdelen in zwerf- en luxe-exemplaartjes. Van die eerste zijn er, zoals te verwachten, hordes, vooral daar waar wat te eten valt te bietsen. Toch houden zij zich in ‘t algemeen aardig koest – rond lunchtijd (of logischer: net daarna?) liggen er steevast zo’n 6 a 7 stuks uitgeteld en uitgestrekt rond het monument in Parque Central. Slechts af en toe komen ze in opstand en jagen ze in groepsverband ogenschijnlijk onschuldige voorbijgangers na. En toen ik gisteren in –wederom- Parque Central vol liefde naar een nest vol netgeboren puppies, in het plantsoen achter mijn bank, stond te kijken, kon ik ook maar ternauwernood een venijnige hap van moeders ontwijken. Tja, niet al te slim ook natuurlijk om met mijn neus boven haar kroost te hangen. De gesneden groenten van de taco die ik op dat moment vast hield waren vervolgens in mijn tas, bloesje en het haar van mijn buurman terug te vinden… Evengoed, vergeleken bij de zwervertjes doen de luxe-exemplaartjes in het algemeen een stuk harder hun best om op te vallen – ongetwijfeld daartoe aangespoord door hun eigenaren, die hun huisdier als middel lijken te gebruiken om opzien te baren. Parmantig lopen zij aangelijnd door het park (de honden of de eigenaren?) en keffen er lustig op los (de honden dus). Iedereen moet dan ook zien hoe strak en stylish hun vacht gekapt is - en soms zelfs knalroze geverfd- en hoe goed hun jasje hen staat. Hm.

(* En met dat ik deze laatste woorden schrijft, valt de elektriciteit uit (en beginnen gelijk alle honden in de omgeving te janken). Ofwel: hoogste tijd om dit snel op te slaan, en naar Nederland te sturen – voor mijn accuutje leeg is. Foto’s volgen zo gauw mogelijk (heb helaas al wel gezien dat hun kwaliteit maar zo zo is, ben nog druk doende mijn nieuwe camera eigen te maken) – dus tot dan!)

Marisha-uit-Xela